„Lekcja martwego języka”, reż. Janusz Majewski, 96 min, 1979, Polska

Jesień 1918 roku. Porucznik Alfred Kiekieritz po opuszczeniu wojskowego lazaretu  trafia jako komendant do galicyjskiego miasteczka Turka. Chory na gruźlicę esteta, świadomy zbliżającej się śmierci, obsesyjnie myśląc i rozmawiając  o niej, stara się nadać gasnącemu życiu sens, m.in. kolekcjonując piękne przedmioty.

Znakomita adaptacja powieści Andrzeja Kuśniewicza. Jeden z najlepszych (i ulubionych) filmów w dorobku Janusza Majewskiego i kolejny w jego twórczości obraz ginącego świata. Opowieść o śmierci, jej rozmaitych przejawach – jednostkowej i (symbolizowanej przez I wojnę światową) masowej, umieraniu człowieka i odchodzeniu c.k. epoki. Jeden z najpiękniejszych w polskim kinie obrazów Galicji, podkreślający jej oniryczne piękno (doskonałe zdjęcia Zygmunta Samosiuka) i wielojęzyczność, łącznie z służącym za tytułową metaforę językiem kabały.