Kurosawa nakręcił „Sagę o dżudo” po kilku latach pracy w charakterze scenarzysty i asystenta reżysera. Mistrzowski sposób snucia narracji, ekspresywna kompozycja kadru oraz motyw wewnętrznego doskonalenia się człowieka to cechy, które zapowiadają już całą późniejszość twórczość autora „Siedmiu samurajów”. Jak pisali Adam Garbicz i Jacek Klinowski, „doprawdy niewiele debiutów realizatorskich może się dojrzałością równać z pierwszym samodzielnym filmem Kurosawy. Dojrzałość ta w «Sadze o dżudo» jawi się w sensie podwójnym: pod względem sprawności technicznej i pod względem określoności stylistycznej, uchwytnej tu równie wyraźnie, jak w niemal wszystkich późniejszych dziełach reżysera” (A. Garbicz, J. Klinowski, Kino – wehikuł magiczny. Podróż pierwsza). Film cieszył się dużym sukcesem, który skłonił reżysera do realizacji sequela, „Sagi o dżudo 2”. W późniejszym okresie powstało również kilka remaków dzieła – najsłynniejszym pozostaje „Saga o dżudo” (1965) Seiichirô Uchikawy.