„Bogowie zarazy”, reż. Rainer Werner Fassbinder, 91 min, 1970, RFN

Unikatowy, mniej znany film Rainera Wernera Fassbindera, grający z gatunkiem kryminału. Bohaterem opowieści jest Franz, młody przestępca, który po wyjściu z więzienia odnawia kontakty ze środowiskiem kryminalnym. Franz poszukuje Günthera, z którym ma dokonać napadu na supermarket. Tymczasem o względy mężczyzny rywalizują dwie kobiety – Joanna i Margharette… Fassbinder odwołuje się w „Bogach zarazy” do poetyki kina noir, subwersywnie przełamując konwencję czarnego kryminału między innymi poprzez dodanie wątku homoerotycznego. Znakomicie operujący czernią i bielą film należy do najciekawszych wizualnie wczesnych dzieł reżysera.

Jak pisał Andrzej Gwóźdź, „w swym czarno-białym rygoryzmie formalnym, popartym perfekcyjnie skomponowaną scenografią (pierwszą u Fassbindera specjalnie przygotowaną na użytek filmu) i wybornym światłocieniem film ten antycypuje wyraźnie «Tęsknotę Veroniki Voss»”. (A. Gwóźdź, Kino „żałosnych ludzi”, Pierwsze filmy Rainera Wernera Fassbindera, [w:] Filmorób, czyli kino nieustające Rainera Wernera Fassbindera). Sam reżyser uznawał „Bogów zarazy” za jeden z pięciu najlepszych filmów w swojej twórczości.

„Miejski włóczęga”, reż. Rainer Werner Fassbinder, 10 min, 1966, RFN

Pierwszy zachowany film Rainera Wernera Fassbindera. Bohaterem tej rozgrywającej się w Monachium krótkometrażówki jest wałęsający się po mieście mężczyzna, który znajduje na ulicy pistolet…

Nakręcony w miejskich plenerach, impresyjny film Fassbindera charakteryzuje się szczególną atmosferą. W krótkim epizodzie wystąpił sam reżyser. Jak pisał Andrzej Gwóźdź, „zamaszysty krok, papieros w ustach, ciemna kurtka z podniesionym kołnierzem, wyzywające, gejowskie spojrzenie – wszystko to niewiele się różni od wielu jego późniejszych wizerunków ekranowych” (A. Gwóźdź, Kino „żałosnych ludzi”, Pierwsze filmy Rainera Wernera Fassbindera, [w:] Filmorób, czyli kino nieustające Rainera Wernera Fassbindera).