„Gorzkie łzy Petry von Kant”, reż. Rainer Werner Fassbinder, 124 min, 1972, RFN

Jeden z najsłynniejszych filmów Rainera Wernera Fassbindera, oparty na sztuce napisanej przez samego reżysera. Akcja „Gorzkich łez” niemal w całości rozgrywa się w apartamencie Petry von Kant, słynnej niemieckiej projektantki mody. Fassbinder skupia się na relacji bohaterki z dwiema kobietami. Mieszkająca z Petrą Marlene jest asystentką projektantki, traktowaną przez szefową jak niewolnica. Karin jest młodą, ale już doświadczoną przez życie kobietą, w której Petra zakochuje się bez pamięci. Bohaterka obiecuje Karin, że uczyni z niej słynną modelkę… Podzielony na pięć aktów, dziejący w jednym wnętrzu film pozostaje jednym z najbardziej teatralnych dzieł reżysera. Korespondująca ze stanem psychicznym kobiet przestrzeń apartamentu staje się scenerią dla złożonego studium sadomasochistycznych relacji.

Jak pisze Joanna Chludzińska, „Manipulacja dystansem i napięciem, tym trudniejsza w obrębie zamkniętych przestrzeni, należy do esencjonalnych cech stylu Fassbindera. Mieszając wszelkie porządki, nakładając na siebie prywatne z politycznym, reżyser nie narzuca odautorskiej interpretacji, pokazując, że ciągłe balansowanie też jest pewną ideologią, aczkolwiek najbardziej według niego uczciwą. Co ciekawe, jego filmy, zwłaszcza teatralizowane, mimo próby diagnozowania współczesnych mu czasów, nie tracą na aktualności. Najwidoczniej performatywne «odgrywanie» jest jednym z najsilniej zakorzenionych aspektów ludzkiego życia” (J. Chludzińska, Zza zamkniętych drzwi. Spektakl kobiecości Petry von Kant, „Kwartalnik Filmowy” 2012, nr 79). „Gorzkie łzy Petry von Kant” na stałe weszły do kanonu kina LGBT, choć były niekiedy oskarżany o mizoginię. Warto dodać, że do filmu wprost nawiązuje François Ozon w dramacie „Peter von Kant” (2022).