Prelekcję przed filmem wygłosi Bartosz Żurawiecki.

„Miłość jest zimniejsza niż śmierć”, reż. Rainer Werner Fassbinder, 88 min, 1969, RFN

Pierwszy pełnometrażowy film Rainera Wernera Fassbindera, grający z gatunkiem kina gangsterskiego. Odtwarzany przez samego Fassbindera sutener Franz pracuje na własną rękę i nie chce wstępować do syndykatu. Gangsterzy wysyłają Bruna, by ten przekonał przestępcę do współpracy. Sytuacja komplikuje się, kiedy obydwaj mężczyźni zaprzyjaźniają się ze sobą. Franz odstępuje koledze swoją dziewczynę, Joannę…

W filmie zadedykowanym między innymi Claude’owi Chabrolowi, Éricowi Rohmerowi i Jean-Marie Straubowi, Fassbinder łączy nowofalową estetykę ze schematami znanymi z kina gangsterskiego. Wygwizdany na festiwalu w Berlinie film z czasem zaczął cieszyć się coraz większym uznaniem wśród krytyków, którzy dostrzegli w nim zapowiedź oryginalnego stylu reżysera. Jak pisał Andrzej Gwóźdź, Fassbinder przenosi „swoje doświadczenia teatralne na kino w sposób nieprzezroczysty: nie adaptuje, ale imituje, nie przekłada, lecz cytuje. (…) Bawi się więc reżyser teatrem w kinie tworząc hybrydy na styku mediów, rodzaj intermedialnego kina i teatru” (A. Gwóźdź, Kino „żałosnych ludzi”, Pierwsze filmy Rainera Wernera Fassbindera, [w:] Filmorób, czyli kino nieustające Rainera Wernera Fassbindera). Filmowy kunszt reżysera najlepiej widać w scenie w supermarkecie, która przez jednego z badaczy została nazwana „jedną z najpiękniejszych sekwencji w całej historii filmu”.

„Mały chaos”, reż. 9 min, 1967, RFN

Drugi zachowany film Rainera Wernera Fassbindera. W krótkometrażówce z 1967 roku niemiecki twórca podejmuje grę z kinem gangsterskim. Bohaterami są młodzi ludzie, którzy, mając dość nudnej pracy przy sprzedaży magazynów, postanawiają, że dokonają napadu…

Jak pisał Andrzej Gwóźdź, „kontrast wynikający z sąsiedztwa dość drastycznych scen znęcania się nad ofiarą i wyznania miłości do kina sprawia, że film zaczyna funkcjonować w horyzoncie pastiszu (…). Już w swym drugim filmie tworzy Fassbinder wielopoziomową sieć powiązań intertekstualnych, które każą sytuować jego intencje w paradygmacie gry: z kinem i wokół kina”. ” (A. Gwóźdź, Kino „żałosnych ludzi”, Pierwsze filmy Rainera Wernera Fassbindera, [w:] Filmorób, czyli kino nieustające Rainera Wernera Fassbindera).