Rok 2024. Od bez mała dekady powstają listy najlepszych wideoesejów roku, publikowane przez British Film Institute. Na uniwersytetach można je montować w ramach zaliczenia, wyświetla się je w ramach zajęć akademickich i podczas licealnych lekcji. Powstały już pracownie, których celem jest rozwój tej formy audiowizualnej. Przenieśmy się jednak 30 lat wstecz – gdy Mark Rappaport w 1992 roku skleja swój pierwszy wizualny esej, ma do dyspozycji tylko kiepskiej jakości wideo. A jednak jego „Rock Hudson’s Home Movies" wciąż prześciga wiele podobnych, współczesnych materiałów, jeśli chodzi o wyobraźnię i ideę. To nie tylko popisówka ze znajomości kina, ale też odważny materiał polityczny, stworzony ledwie kilka lat po śmierci zmarłego na AIDS aktora Rocka Hudsona, w czasie gdy epidemia nabrała naprawdę pokaźnych rozmiarów.

Rappaport do dziś tworzy wideoeseje, które zadziwiają wyczuleniem na detale i nieoczywistością podejmowanych tematów. W „Naszych gwiazdach" reżyser zestawia filmy, w których pamiętne duety aktorskie spotkały się po raz pierwszy i po raz ostatni. Z kolei „Dwoje w loży" to precyzyjna analiza hollywoodzkiej scenografii, która tylko udaje przepych, będąc jednocześnie recyklingowaną studyjną atrapą.

Patrycja Mucha / opis festiwalowy