„Krajobraz po bitwie”, reż. Andrzej Wajda, 101 min, 1970, Polska

Pokazywany na festiwalu w Cannes film, oparty na opowiadaniach Tadeusza Borowskiego, oddaje głos tym, którzy – jak w wierszu Różewicza – „ocaleli, prowadzeni na rzeź”. Otwarcie „Krajobrazu po bitwie” to charakterystyczna dla kina Wajdy metafora wizualna: obraz biegających po śniegu więźniów w pasiakach w momencie wyzwolenia obozu przez Amerykanów, w tle rozbrzmiewa zaś „Jesień” Vivaldiego. Choć wydawałoby się, że najgorsze minęło, ocaleńcy nadal nie mogą się swobodnie przemieszczać, zmuszeni do pozostania w tzw. obozach dipisów, czyli tymczasowych ośrodkach pobytu. Przewodnikiem po potrzaskanym świecie staje się poeta Tadeusz (Daniel Olbrychski). Razem z Żydówką Niną (Stanisława Celińska), planującą ucieczkę do Palestyny, starają się odnaleźć w nowej rzeczywistości, poszukując utraconego człowieczeństwa. Z czasem odkrywają jednak, że wyzwolenie wcale nie okazało się gwarantem wolności. Bolesław Michałek określił „Krajobraz po bitwie” „filmem o miłości i polskości”, który do dziś stanowi wyrazisty komentarz na temat traumatycznych konsekwencji Holocaustu.

Opis festiwalowy – Joanna Najbor