Od listopada do połowy grudnia kino Iluzjon prezentować będzie horrory cielesne (body horror), filmy wpisujące się w nurt kina grozy, które zainteresowanie ciałem przemieniło w obsesję. Przegląd „Coś we mnie siedzi” zaprezentuje całe spektrum tego podgatunku – jego ewolucję, konteksty kulturowe, filmowe klasyki i współczesne reinterpretacje. Cykl zainicjuje w niedzielę 2 listopada Plazma (1988) Chucka Russella. Wszystkie pokazy poprzedzone są filmoznawczymi prelekcjami.

Kino grozy od zawsze zainteresowane było ciałem – potwornym lub kruchym, które można było ranić, przecinać czy spożywać. Horrory cielesne, przemieniając to zainteresowanie w obsesję, wywracają ciała na nice – czysto materialnie, ale i filozoficznie, zastanawiając się nad tym, jaka jest relacja człowieka z tym, co pod skórą. Z bólem, pożądaniem, chorobą czy dojrzewaniem. Przegląd „Coś we mnie siedzi” to body horror w mocnej pigułce: wybrane filmy odzwierciedlają historyczną ewolucję tego podgatunku kina grozy, jego kulturowe zróżnicowanie – poza znanymi produkcjami amerykańskimi pokażemy dzieła japońskie czy polskie, produkcje B-klasowe i filmy festiwalowe, a także współczesne przepisania feministyczne, trans- i posthumanistyczne. Kino mistrzów – Davida Cronenberga czy Johna Carpentera – łączy się tu z dokonaniami współczesnych twórców i twórczyń, jak Julia Ducournau i Jane Schoenbrun. „Coś we mnie siedzi” odzwierciedla też gatunkowe lejtmotywy, najważniejsze tematy płynące w krwioobiegu horrorów cielesnych.

One też wyznaczają ramy przeglądu, który rozpocznie się od sprowadzenia ciała do jego organicznych podstaw, poza anatomiczną normę – pulsującego, zmieniającego się czy agresywnie rozlewającego się w innych ciałach. Po hasłem „Groźna materia” pokażemy Plazmę (1988) Chucka Russella, remake klasyka z 1958 roku przekształcający dość niewinną opowieść science fiction o skutkach upadku meteorytu w brutalny horror cielesny z politycznym podtekstem oraz kultowe Coś (1982) Johna Carpentera, rozgrywające się wśród lodów Antarktydy studium paranoicznego strachu przed rozpuszczeniem swojego „ja” w obcej materii. Inny legendarny klasyk gatunku, cyberpunkowy Tetsuo – człowiek z żelaza (1989) Shiny’i Tsukamoto, razem z nagrodzonym Złotą Palmą, brawurowo łączącym gatunki i stylistyki Titane (2021) Julii Ducournau, wpisują się w temat „Tkanka i metal”, eksponując relacje ciała z tym, co sztuczne – zimne, nieorganiczne, ale scalające się coraz mocniej ze współczesnym człowiekiem, zmieniające jego tożsamość i formy bycia w świecie. Ludzka anatomia zostaje również zdeformowana w filmach reprezentujących „Media dotykowe”, jak W blasku ekranu (2024) Jane Schoenbrun, onirycznej i hipnotycznej opowieści o dojrzewaniu w epoce telewizyjnych obsesji i fantazji, gdzie zaciera się granica między rzeczywistością i wyobraźnią, a ciało i osobowość ulegają stopniowemu rozpadowi.

Pod hasłem „Ból i rozkosz” kryją się filmy podszyte refleksją o kulturze ograniczającej potrzeby ciała: Gorzki (2009), kinowy debiut małżeńskiej pary Hélène Cattet i Bruno Forzaniego, wykorzystująca konwencje giallo, czyli krwawych włoskich horrorów, rozpisana na 3 akty opowieść o kobiecości oraz Zza światów (1986) Stuarta Gordona – historia bardzo szalonego naukowca będąca jedną z najlepszych ekranizacji prozy H.P. Lovecrafta, klasyka literatury grozy. W zestawie znajdą się też horrory cielesne reprezentujące „Anatomię choroby” – opowieści o ciałach zainfekowanych i zarażających rzeczywistość, gdzie umysł ustępuje degradującej się biologiczności. Przegląd „Coś we mnie siedzi” zakończą „Koszmary dojrzewania”, czyli filmy, w których ciało wymyka się spod kontroli i zaczyna wydawać rozkazy, co jest procesem równie naturalnym, co radykalnym, czego przykładem m.in. wykorzystujące konwencje horroru i baśni Pisklę (2022) Hanny Bergholm.

Uzupełnieniem przeglądu jest kolekcja podejmujących podobne tematy animacji – jak Film grozy (1976) Juliana Józefa Antonisza, Wolność nogi (1988) Piotra Dumały czy Kompleks (2014) Natalii Dziedzic –  w serwisie Ninateka.pl