Program przygotowany przez Filmotekę Narodową – Instytut Audiowizualny (FINA) prezentuje kobiece doświadczenie, skupiając się na przeżyciach bohaterek lub perspektywie reżyserek.
Dokumenty zrealizowane przez mistrzów i mistrzynie polskiego kina – Kazimierza Karabasza, Irenę Kamieńską, Bogdana Dziworskiego, Jadwigę Kędzierzawską oraz jej córkę, Dorotę Kędzierzawską – łączą wrażliwość, intymność i poetycką formę, odsłaniając świat ukryty za rutyną i milczeniem.
Obok młodych dziewcząt w filmach pojawiają się dorosłe kobiety, które zmagają się z codziennością, pracą i oczekiwaniami społecznymi. Filmy „Gucia”, „Krystyna M.” i „Dzień za dniem” ukazują szarą, monotonną rzeczywistość, pełną niepewności i wyzwań. Całość spinają klamrą „Kolor” i „Obraz” – poetyckie wizje, które pozwalają uciec od odrzucenia, niezrozumienia czy niemocy twórczej, a zarazem stają się próbą odzyskania głosu i przestrzeni dla siebie.
Program
„Obraz”, reż. Bogdan Dziworski, 8 min, 1979, Polska
Pochwała aktu tworzenia oparta na przebłyskach i miniaturach egzystencji. Niemal każdy kadr staje się obrazem prowadzącym do wnętrza bohaterki. Stan niemocy i bezsilności unosi się w spojrzeniach, wypełnia myśli, odwraca wzrok ku przedmiotom. Film Bogdana Dziworskiego to niezwykle dźwięczna, wizualna kołysanka o niemożliwości tworzenia i przełamaniu, które nadchodzi.
„Kolor”, reż. Jadwiga Kędzierzawska, 16 min, 1982, Polska
Osobliwa opowieść o dzieciństwie, zabawie i świecie pełnym magii, widzianym oczami kilkuletniej dziewczynki wykluczonej z grupy rówieśników. Jadwiga Kędzierzawska prowadzi nas przez spaloną słońcem rzekę, las i miasto, tworząc barwną podróż do świata dziecięcej wyobraźni.
„Gucia”, reż. Dorota Kędzierzawska, 16 min, 1985, Polska
Siedmioletni Tomek, rozczarowany zachowaniem swojej rówieśniczki Guci, proponuje, że zamieni ją w chłopca – Piotrusia, z którym będzie się lepiej dogadywał. Historia opowiedziana przez Dorotę Kędzierzawską czterdzieści lat temu pokazuje, że oczekiwania i wyobrażenia dotyczące płciowości i roli w społeczeństwie pojawiają się w naszym życiu bardzo wcześnie.
„Dzień za dniem”, reż. Irena Kamieńska, 16 min, 1989, Polska
Szary pejzaż i pył cegieł to codzienność dwóch sióstr z „Transbudu”. Film Ireny Kamieńskiej ukazuje ich monotonną pracę, wspomnienia młodości i zmagania z komunistyczną rzeczywistością. Przejmujący obraz życia zdominowanego przez zmęczenie – dzień za dniem, cegła za cegłą.
„Krystyna M.”, reż. Kazimierz Karabasz, 33 min, 1973, Polska
Mistrz polskiego dokumentu z czułością portretuje dorastającą Krystynę, ukazując jej codzienność wypełnioną pracą i zderzenie marzeń z rzeczywistością. „Krystyna M.” to intymny szkic o dojrzewaniu, ambicjach i ograniczeniach wpisanych w społeczne role i zawodowe hierarchie.
