„Smithereens’”, reż. Susan Seidelman, 93 min, 1982, USA

Głośno wszędzie, brudno wszędzie – oto Nowy Jork na początku lat 80. Po jego niezbyt przyjemnych uliczkach przechadza się Wren (wytwornie nieznośna Susan Berman), rozwieszając kserokopie swojej twarzy z napisem Who is this?. Krąży od metra do punktu ksero, od parszywej tancbudy do cudzych mieszkań – byle tylko nie musieć wracać do rodzinnego New Jersey. Wkrótce na randkę zaprasza ją Paul, mieszkający w vanie chłopak z Montany. Właśnie wyrzucona z własnego mieszkania i zupełnie spłukana dziewczyna przyjmuje zaproszenie, ale powoli zdaje sobie sprawę, że być może w Nowym Jorku nie ma już czego szukać. Uwagę kieruje ku Los Angeles, dokąd – jak ma nadzieję – zaprowadzi ją znajomość z Erikiem, byłym członkiem przebrzmiałego zespołu. Zdesperowana i pogubiona Wren szuka samej siebie zupełnie nie tam, gdzie trzeba, po drodze odrzucając szczerą serdeczność na rzecz złudnej sławy. Nakręcone na taśmie 16mm, sfinansowane z własnej kieszeni Susan Seidelman „Smithereens” to portret pogrążającego się w rozkładzie miasta i jego zdesperowanych, widmowych mieszkańców – portret schyłkowy, bo już za chwilę miasto przejmą pracownicy korporacji i bankierzy, bezlitośni wobec irytujących flanerek, takich jak Wren.

Patrycja Mucha