Bracia Quay to mistrzowie animacji poklatkowej, których surrealistyczne, mroczne i hipnotyzujące filmy na zawsze odmieniły kino eksperymentalne. Ich fascynacja kulturą Europy Środkowo-Wschodniej, zapoczątkowana odkryciem polskiej szkoły plakatu, znalazła odbicie w twórczości inspirowanej literaturą Schulza, Walsersa czy Lema oraz muzyką Pendereckiego i Stockhausena. W prezentowanym zestawie znalazła się legendarna „Ulica Krokodyli" – hołd oddany prozie Schulza, pełen onirycznych obrazów i zdeformowanych postaci z pogranicza snu i rzeczywistości. „In Absentia" to przejmujący portret osamotnienia i szaleństwa, w którym obraz podporządkowany jest strukturze muzycznej Stockhausena. Cykl „Stille Nacht" to enigmatyczne dramoletowe impresje, w których surrealistyczna symbolika łączy się z dźwiękami tajemniczych archiwalnych nagrań.
„Widmowe muzeum”
Losowe wycieczki w podziemia kolekcji medycznej Sir Henry’ego Wellcome’a Podróż przez fascynującą kolekcję Sir Henry’ego Wellcome’a, który zgromadził tysiące eksponatów związanych z medycyną i cielesnością. Quayowie prowadzą widza przez wielopiętrowy gabinet osobliwości, gdzie czarno-białe sekwencje przeplatają się z kolorowymi, odsłaniając intymne historie poszczególnych artefaktów. Całość dopełnia nietypowa ścieżka dźwiękowa, która została skomponowana przez Gary’ego Tarna. Produkcja eksploruje podstawowe ludzkie lęki – związane z narodzinami, seksualnością, okaleczeniem i śmiercią. „Widmowe muzeum" to surrealistyczna medytacja nad granicą między nauką, sztuką a ludzką kondycją, podana w unikatowej, eksperymentalnej formie.
„Stille Nacht I (Dramolet)”
Film dedykowany jest Robertowi Walserowi, mistrzowi krótkiej formy literackiej. Źródłem inspiracji dla braci Quay stały się spędzone w klinikach, ostatnie lata życia szwajcarskiego pisarza. W „Dramolecie" odnajdujemy echa obsesyjnego zapisywania miniaturowych tekstów oraz melancholii Walsera, przełożone na senny, abstrakcyjny obraz. Produkcja, zamówiona przez MTV, wykorzystuje znalezione nagrania z Radia Moskwa, które budują niezwykłą, ambientową ścieżkę dźwiękową. Film tworzy intymny portret świata wewnętrznego, łącząc literacką biografię z eksperymentalnym montażem.
„Stille Nacht II (Czy wciąż jesteśmy małżeństwem?)”
Film czerpie inspirację z muzyki zespołu His Name Is Alive. Widzimy surrealistyczny świat, w którym pojawiają się nieoczywiste przedmioty i zdumiewające zestawienia wizualne. Centralnym motywem jest dziewczynka, której obecność i otoczenie, pełne niejednoznaczności, budują atmosferę tajemnicy. Ten eksperymentalny teledysk filmowy wpisuje się w cykl „Stille Nacht", kontynuując „czarny nurt” charakterystyczny dla twórczości Quayów.
„Stille Nacht III (Opowieści z wiedeńskich lasów)”
Film ukazuje surrealistyczne obrazy inspirowane momentem przemiany. Ulegające przekształceniom obiekty – np. stolik czy odcięta ręka pojawiająca się jako motyw przewodni – wpisują film w tradycję surrealistycznych eksperymentów braci Quay. Ambientowa ścieżka dźwiękowa dodatkowo podkreśla mistyczną atmosferę tej poetyckiej medytacji nad przemijaniem i transformacją.
„In Absentia”
Główną osią narracyjną jest historia Emmy Hauck, pacjentki szpitala psychiatrycznego, której obsesyjne listy stanowią inspirację do wizualizacji jej stanu duchowego. Dzięki przytłaczającym zbliżeniom, grze świateł i montażowi, ściśle podążającemu za zmianami tempa muzyki (awangardowego kompozytora Karlheinza Stockhausena), filmowi udaje się oddać psychologiczną głębię bohaterki. To niezwykle klimatyczny mariaż niemalże dokumentalnego podejścia do realizacji i awangardowych eksperymentów wizualnych.
„Ulica Krokodyli”
To chyba najbardziej rozpoznawalna animacja braci Quay, która zyskała uznanie krytyków i artystów, m.in. Terry’ego Gilliama oraz Petera Greenawaya. Film operuje sugestywnymi, powtarzalnymi frazami wizualnymi, tworząc ekwiwalent prozy Brunona Schulza, a rytmiczny obraz dopełnia muzyka Lecha Jankowskiego. Zainspirowani warszawskimi i krakowskimi pejzażami oraz estetyką polskiego plakatu autorzy wykreowali unikatowe miejskie tło. „Ulica Krokodyli" to wyraz twórczej ekspresji, w której abstrakcja łączy się z poezją, pozostawiając widza z otwartym, wielowarstwowym przesłaniem.
