„Shrek”, reż. Andrew Adamson, Vicky Jenson, 90 min, 2001, USA
Shrek to film zrealizowany w 2001 roku przez wytwórnię DreamWorks dla pełnometrażowego filmu animowanego. Pierwsza część to przezabawne kino drogi, którego fabuła jest adaptacją obrazkowej książki dla dzieci autorstwa Williama Steiga. Dziś to już kultowy film animowany, głównie za sprawą niezapomnianych dialogów między parą głównych bohaterów, Shrekiem i osłem. W polskiej wersji językowej głosu użyczyli im Zbigniew Zamachowski i Jerzy Stuhr. Jak wspominał, niedawno zmarły polski aktor, podczas dubbingowania pierwszej części nie mógł w pełni popuścić wodzy fantazji, ponieważ przedstawiciele wytwórni DreamWorks ograniczali jego pomysły. Mimo wszystko teksty wypowiadane przez osła w stylu: „Daleko jeszcze? No to daleko, czy nie?” albo „Zainwestuj w tic-taki, bo ci jedzie” mają już dziś charakter ponadczasowy.
W jednej ze scen pojawia się również nawiązanie do słynnego tekstu piosenki „Śpiewać każdy może”, którą Stuhr zachwycił publiczność w Opolu w 1977 roku. Niedawno wytwórnia DreamWorks ogłosiła, że w 2026 roku wypuści na ekrany piątą część Shreka. Wielka szkoda, że nie usłyszymy już w niej Jerzego Stuhra.
Jerzy Stuhr
Jerzy Stuhr urodził się 18 kwietnia 1947 r. w Krakowie, tam też ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Wydział Aktorski PWST (dyplom w 1972 r.). Przez wiele lat związany był ze Starym Teatrem w Krakowie (1972-1991), gdzie zagrał m.in. w „Dziadach” w reżyserii Konrada Swinarskiego.
Na początku kariery rozgłos przyniosły mu zapadające w pamięć role w kinie moralnego niepokoju. Zagrał tytułową postać w „Wodzireju” (1977) Feliksa Falka oraz w „Amatorze” (1979) Krzysztofa Kieślowskiego. Współpracę z Kieślowskim kontynuował na dalszych etapach kariery, co zaowocowało docenianymi kreacjami w takich utworach jak „Dekalog X” (1988) i „Trzy kolory: biały” (1994). W wykreowanych przez Stuhra rolach aktor dowodził swoich zdolności do przedstawiania zniuansowanych portretów charakterologicznych połączonych z niebywałą charyzmą sceniczną.
Owa charyzma sprawiła, że w następnej dekadzie Jerzy Stuhr odegrał szereg kreacji w kultowych polskich komediach. W 1983 r. zagrał rolę Maksa w „Seksmisji” Juliusza Machulskiego; wystąpił również w jego następnych komediach: „Kingsajz” (1987), „Déjà vu” (1989) oraz „Kiler” (1997). Wykreowane postaci na dobre stały się centralnymi figurami w panteonie polskiej popkultury, a także zostawiły trwały ślad w języku, którym posługujemy się na co dzień.
W swojej karierze aktorskiej Jerzy Stuhr współpracował także z wieloma innymi uznanymi reżyserami, takimi jak Andrzej Wajda, Agnieszka Holland, Filip Bajon, Piotr Szulkin i Nanni Moretti. W ostatnich dekadach z powodzeniem podejmował się aktorstwa dubbingowe – to dzięki brawurowej interpretacji Jerzego Stuhra ożyła postać Osła w popularnej serii filmów o Shreku.
Od lat dziewięćdziesiątych Jerzy Stuhr zajął się w szerszym zakresie działalnością reżyserską. Największym sukcesem okazały się zrealizowane w 1997 roku „Historie miłosne”, w których pokazał życie uczuciowe czterech różnych bohaterów. Film został nagrodzony m.in. nagrodą FIPRESCI na MFF w Wenecji oraz Grand Prix na FPFF w Gdyni.
Poza działalnością filmową, był także autorem książek o tematyce autobiograficznej, m.in. „Sercowa choroba” (1992) oraz „Tak sobie myślę” (2012). W 1994 r. uzyskał tytuł profesora w dziedzinie sztuk teatralnych. Wykładał na PWST w Krakowie, dwukrotnie (1990-1996 oraz 2002-2008) pełnił funkcję rektora tej uczelni. Był wielokrotnie nagradzany za działalność artystyczną oraz pedagogiczną.
Wstęp
Wstęp bezpłatny. Pokaz odbędzie się z wykorzystaniem bezprzewodowych słuchawek udostępnionych przez organizatora. Należy je zarezerwować poprzez formularz.
Niewykorzystane rezerwacje będą uwalniane na 15 minut przed rozpoczęciem seansu.
Regulaminy
Regulamin udziału w wydarzeniach plenerowych na Dziedzińcu FINA i Regulamin użyczenia słuchawek
Formularz użyczenia słuchawek - Załącznik nr 1 do Regulaminu użyczenia słuchawek
Projekt „Uwalniamy obrazy, uwalniamy emocje – otwieramy Dziedziniec FINA” dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
