W rozmowie udział wezmą:
Elżbieta Wysocka – zastępczyni Dyrektora Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego ds. Zbiorów i Digitalizacji. Jej praca magisterska „Konserwacja sztuki wideo na przykładzie rejestracji prób i spektakli Tadeusza Kantora” (2006) została wyróżniona i opublikowana w materiałach konferencji TAPE: Training for Audiovisual Preservation in Europe. Praca doktorska „Teoria i praktyka konserwacji w odniesieniu do filmu i elektronicznej sztuki medialnej” (2012) poświęcona została restauracji filmów i ukazała się nakładem NCK. Prowadziła krajowe i międzynarodowe projekty restauracji filmów niemych i dźwiękowych, odpowiadała za wdrażanie standardów metadanych dla dzieł kinematograficznych. Do 2024 roku pracowała jako restauratorka filmowa w ramach projektu FörderprogrammFilmerbe (FFE) w Filmotece w Berlinie, gdzie odpowiadała za zarządzanie procesem restauracji wybranych filmów z kolekcji Deutsche Kinemathek.
Piotr Śmiałowski – historyk kina polskiego i dziennikarz filmowy. Doktor nauk humanistycznych. W latach 2004-2019 stały współpracownik miesięcznika „Kino”. Od 2009 roku współpracownik portalu Fototeka Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego oraz Edukacji Młode Horyzonty. Autor monografii „Tadeusz Janczar. Zawód: aktor” (2007), wywiadu rzeki z reżyserem Tadeuszem Chmielewskim „Jak rozpętałem polską komedię filmową” (2012) oraz książek „Niewidzialne filmy. Uparci debiutanci” (2018) o niezrealizowanych projektach debiutów fabularnych Wojciecha Jerzego Hasa, Janusza Morgensterna oraz Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego i "Proszę to wyciąć, czyli historia scen wyciętych z polskich filmów w pierwszym ćwierćwieczu PRL" (2024). Laureat Nagrody im. Bolesława Michałka oraz Nagród: Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami, Polskiego instytut Sztuki Filmowej i Komitetu Nauk o Sztuce PAN.
Grzegorz Rogowski – absolwent dziennikarstwa, kurator, filmoznawca związany z Filmoteką Narodową – Instytutem Audiowizualnym. Autor książek Pod polską banderą przez Atlantyk oraz Skazane na zapomnienie. Polskie aktorki filmowe na emigracji. Jego artykuły naukowe ukazywały się m.in. w „Kwartalniku Filmowym”, „Pleografie” i „Akcencie”. Współpracował z Muzeum Emigracji w Gdyni oraz Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Kurator modułu filmowego wystawy Opowiadanie historii w Muzeum Historii Polski. Autor licznych artykułów historycznych publikowanych m.in. w „Ale Historia”, „Uważam Rze Historia” oraz „Rzeczpospolitej”. Pracuje również jako resercher przy filmach, m.in: Drzewa milczą Agnieszki Zwiefki.
Pokaz filmów
Po rozmowie zapraszamy na pokaz nagrań z aparatu „Oko” Kazimierza Prószyńskiego z 1925 roku – jednych z najstarszych zachowanych amatorskich materiałów powstałych w II RP. Po nich zaprezentujemy „Ostatni etap” w reżyserii Wandy Jakubowskiej, którego odrestaurowana wersja miała swoją premierę na festiwalu filmowym Berlinale, w sekcji Berlinale Classics.
Materiały z aparatu „Oko” Kazimierza Prószyńskiego, 1925 , Polska
Zarejestrowane latem 1925 roku na gdyńskiej plaży filmy z aparatu „Oko” Kazimierza Prószyńskiego to jedne z najstarszych zachowanych amatorskich materiałów powstałych w II RP. Mają one wyjątkową wartość techniczną jako przykład nietypowego formatu filmowego o szerokości 12 cm. Utrwalono na nich codzienne życie Gdyni w połowie lat 20. XX wieku – miasta, które stało się symbolem niepodległości i modernizacyjnych ambicji odradzającej się Polski.
„Ostatni etap”, reż. Wanda Jakubowski, 111 min, Polska, 1947
Epicka opowieść o życiu i walce bohaterskich kobiet różnych narodowości, więźniarek Auschwitz-Birkenau. Akcja filmu obejmuje kilka równoległych wątków. Marta jest polską Żydówką, tłumaczką, działała w obozowym ruchu oporu. Rosyjska więźniarka – lekarka Eugenia, próbuje ratować chorych. Niemiecka komunistka Anna trafia do obozowego bunkra. Tragiczne losy więźniarek, sadyzm niemieckiej załogi obozu – ten syntetyczny obraz rzeczywistości obozowej przekazała była więźniarka Oświęcimia – Wanda Jakubowska.
Pierwszy polski film, który wszedł na ekrany w ponad pięćdziesięciu krajach i który prasa światowa uznała za dzieło wielkiego formatu. Jeden z najbardziej wstrząsających filmów na temat drugiej wojny światowej. Zrealizowany w autentycznej scenerii obozu. Jego digitalizacja i restauracja cyfrowa została wykonana w 2019 roku w pracowniach FINA we współpracy ze Studiem Filmowym TOR (obecnie WFDiF). Światowa repremiera odrestaurowanego filmu odbyła się w lutym 2020 roku na festiwalu filmowym Berlinale, w sekcji BerlinaleClassics. Film zdobył również nagrodę FOCAL International Award 2021 w kategorii Najlepsza rekonstrukcja.
