Młodzi filmowcy, tacy jak David José Kohon, Ricardo Alventosa, czy Leopoldo Torre Nilsson reprezentujący wówczas umowną „Generación del 60”, działali w wyjątkowo skomplikowanych okolicznościach społeczno-politycznych. Mimo to, na wzór narodowych kinematografii Europy Zachodniej, podejmowali próby zdefiniowania rodzimej estetyki filmowej. Jako świadkowie kolejnych przewrotów politycznych i uwikłani w kolonialne zaszłości, kreowali — każdy z nich na własną modłę — nowe kino. To, które, na równi z ówczesnym boomem na gruncie literatury, do dziś traktowane jest jako znamienny etap w historii rozwoju kinematografii argentyńskiej.