„Wiatr w oczy”, reż. Ken Loach, 90 min, 1993, Wielka Brytania

Komediodramat Kena Loacha przywodzący na myśl „Złodziei rowerów” Vittoria De Siki. Główny bohater, bezrobotny Bob musi imać się różnych, nie zawsze legalnych zajęć – takich jak kradzież owiec z pastwiska – żeby związać koniec z końcem. Kiedy zbliża się komunia córeczki mężczyzny, Bob stawia sobie za cel, by sprawić dziecku elegancką sukienkę. Pech chce, że będący głównym narzędziem pracy bohatera samochód zostaje skradziony. Bob jest w stanie zrobić wszystko, by zebrać brakującą sumę…

Loach po raz kolejny pokazuje środowisko biednych, bezrobotnych ludzi, jednak tym razem opowiada o nim w lżejszej konwencji – pomimo całego swojego realizmu „Wiatr w oczy” ma w sobie coś z baśni. „Bezbłędne, subtelne aktorstwo buduje sylwetki poczciwych, zgubionych ludzi – pisał po premierze dzieła Piotr Wojciechowski. – Tak pełnego smętku i ciepła, delikatnie skonstruowanego filmu nie widzieliśmy dawno. Oto przykład konstrukcyjnego mistrzostwa.” (P. Wojciechowski, Nam, im…, „Film” 1995, nr 4). „Wiatr w oczy” został bardzo dobrze przyjęty przez krytykę i zdobył Nagrodę Jury w Cannes w 1993 roku (kiedy przewodniczącym jury był Louis Malle).